Avonduren in het Zuiden

Zo nu een dan komt het Israelisch-Palestijnse conflict aan de oppervlakte in landen ver van de brandhaard. Nederland bijvoorbeeld. Omdat er beduidend meer Arabieren en Joden wonen dan Russen en Oekrainers in ons eigen Verwegistan is dat ook wel logisch. Toch blijft het bevreemdend dat van ons wordt verwacht dat we een afgewogen oordeel hebben over een conflict waar we meer dan 3000 kilometer vandaan wonen en nauwelijks invloed op kunnen uitoefenen. Al was het maar omdat de leiders van het conflict en hun financiers weinig interesse hebben in onze wereld. Ja wellicht als afnemers van olie of software en verkoper van wapens en auto's. Maar al dat materiele genot is ook elders verkrijgbaar. Het is zorgwekkend hoe weinig positieve interactie er is tussen het Midden Oosten en Europa. Muziek, niets, noem mij een Arabische of Israelische artiest. Goddank heeft Israel recent Hariri gebaard, maar naast hem ligt een grote leegte. Een leegte van onbekend maakt onbemind. Geen schrijvers, gee

Nu Nederland na de Brexit and Trump zijn eigen populisme beleeft en wil meemaken is het zaak om te begrijpen waarom populisten zo succesvol zijn. Het verhaal gaat dat het vooral het probleem is van links, te veel bezig met zichzelf, verstrengeld in gender- en minderheids issues, of milieubescherming, zaken waarvoor je per definitie geen meerderheid van de bevolking enthousiast krijgt, en die dus een totaal stompzinnige politieke strategie vormen, maar dat wil ik toch terzijde schuiven. Niet omdat het argument geen steekhoudt, het is omdat populisme ook gedijdt in tijden dat minderheden niet bestonden of als zodanig ervaren werden, en afwijkende sekse voorkeuren totaal taboe waren. Ja, in die infameuze jaren dertig. Maar toen moest iedereen sappelen voor een karige boterham en ook toen bleek het linkse verhaal van eerlijk delen niet echt aan te slaan. Liever gaan we de strijd aan over een karig belegde boterham en laten we de rijken rustig hun materiele goeden oppotten voor uitsluitend

Het vreemde van de debatten in de klimaatdiscussie is het gebruik van angst. Vanuit de wetenschap wordt, met steeds minder, mits en maren voorspelt dat het goed mis gaat bij het doorgaan met het gebruik van fossiele brandstoffen. De klimaatbeweging vertaalt dat in angstvisioenen varierend van adaptatie met veel moeite tot een totale ondergang van de beschaving. Anderzijds is er de ho, ho, ho beweging die poneert dat uitfasering van fossiele brandstof gebruik de burger veel te veel geld kost, hem zijn vrijheid, zijn brandstofauto en welvaart ontneemt en dat het allemaal zo'n vaart niet zal lopen met het klimaat. De een poneert angst voor het eind der tijden en de ander het eind van de individuele, vooral, bewegings-vrijheid. Deze twee uitersten hebben grote moeite om met elkaar te praten, demonisering en ridiculisering ligt steeds op de loer. Hun gedrag lijkt erg op de godsdienstoorlogen voorafgaand aan de renaissance. Als jouw hel niet de mijne is wordt dat een reden voor zeer into