Zo nu een dan komt het Israelisch-Palestijnse conflict aan de oppervlakte in landen ver van de brandhaard. Nederland bijvoorbeeld. Omdat er beduidend meer Arabieren en Joden wonen dan Russen en Oekrainers in ons eigen Verwegistan is dat ook wel logisch. Toch blijft het bevreemdend dat van ons wordt verwacht dat we een afgewogen oordeel hebben over een conflict waar we meer dan 3000 kilometer vandaan wonen en nauwelijks invloed op kunnen uitoefenen. Al was het maar omdat de leiders van het conflict en hun financiers weinig interesse hebben in onze wereld. Ja wellicht als afnemers van olie of software en verkoper van wapens en auto's. Maar al dat materiele genot is ook elders verkrijgbaar.
Het is zorgwekkend hoe weinig positieve interactie er is tussen het Midden Oosten en Europa. Muziek, niets, noem mij een Arabische of Israelische artiest. Goddank heeft Israel recent Hariri gebaard, maar naast hem ligt een grote leegte. Een leegte van onbekend maakt onbemind. Geen schrijvers, geen schilders, geen beeldhouwers, geen wetenschappers, geen ingenieurs. We gaan naar China voor efficiente werkers, naar India voor software ingenieurs, naar Afrika voor muziek, naar Zuid Amerika voor plezier en naar Noord Amerika voor militaire bijstand. Maar wat komt er naast olie uit het Midden Oosten?
Israel en Palestina hebben behalve dat ze hetzelfde land bewonen nog veel meer gemeen, ze spreken een taal met G klanken, vrij hard om aan te horen en moeilijk om te waarderen. Ze hebben een beperkte muziekcultuur, eigenlijk te saai om op te dansen en, door de rare talen, niet leuk om naar te luisteren. Het klimaat is er te koud of te warm, weinig aantrekkelijk om lang te verblijven en het landschap is, mede door of dankzij, 6000 jaar menselijke 'beschaving' omgetoverd in een afzichtelijke zandbak. Huidskleur, haar, oogkleur, lichaamsbouw en lengte, het is allemaal hetzelfde. Terwijl je in een willekeurig Afrikaans land korte, lange, breedneuzige, langneuzige mensen kunt tegen komen in 20 kleuren bruin tot zwart, of in Europa, mensen met haren of ogen in alle kleuren van de regenboog, beperkt het Midden Oosten zich tot 1 mensengroep, ondanks de geografische positie waarin iedereen langselkaar gelopen moet zijn. In uithoeken van het Midden Oosten, zoals Kurdistan, vinden we nog al die variaties door elkaar, met name in de vorm van oogkleuren. Maar de rest van het Midden Oosten is vreemd homogeen, wat het uiterlijk betrefd. Het beloofde land ontbeert aan geografische rariteiten. Ja er is het diepste punt op aarde, maar eigenlijk is de Danakil depressie veel leuker dan de Dode Zee. Hoge bergen zijn er niet, wel vlakbij in Libanon, maar ook daar is de landdegradatie zo ver gevorderd dat een bezoek eerder leidt tot depressie dan verwondering over de krachten van de aarde. Israel en Palestina zijn landen zonder moerassen, venen, donkere bossen, mangroven, gletsjers, kolkende rivieren en rare wilde dieren. Landen eigenlijk zonder toeristisch belang. Nu zul je Jeruzalem noemen of Massada en natuurlijk is ook Petra vlakbij. Wat ontbreekt aan die ruines is nu juist de continuiteit die je in Griekenland, Italie of India ervaart. De ruines staan daar, zonder relatie met het daar levende volk, de klaagmuur is weer hersteld, maar eigenlijk is dat een Disneyland.
Doordat het land, al 2000 jaar, door overweldigers is bestuurd, is iedere ruine verworden tot een propaganda element, in plaats van een misterieus geheim uit een ver verleden waarmee lokale mensen een natuurlijke binding voelen. Propaganda maakt van ruines blokken dom steen. Lelijk.
Behalve dit toch wat ongelukkige land hebben Israeliers en Palestijen natuurlijk ook gemeenschappelijke godsdienstige wortels. Daar ligt ook de voornaamste relatie met ons verre land. Ook onze cultuur is gekenmerkt door deze monotheitische God van Abraham. Er is al veel, te veel, geschreven over deze ietwat boosaardige oude opa. Feitelijk kunnen we na 2000 jaar monotheisme concluderen dat het geen religies oplevert die leiden tot prettig menselijk gedrag. Monotheisten zijn onverdraagzaam, vertellen elkaar toch wat saaie verhalen, totaal losgezongen van de wetenschappelijke kennis sinds Copernicus, en concentreren zich op vasten gevolgd door feesten, in plaats van het toch veel verstandiger, lichamelijk gesproken dan, feesten gevolgd door vasten. Het feit dat monotheisme in het Midden Oosten leidt tot conflicten, zelfs terreur en oorlog, vormt feitelijk het einde van deze vorm van godsdienst. Gelijk de Noord-Ierse troubles de doodsteek betekenden voor het protestantisme en het katholisisme, die laatste nog geholpen door priesterlijke onverkwikkelijkheden.
Als Isrealiers en Palestijnen, of Arabieren zoals de Israeliers beweren, zich nu eens gaan concentreren op wat ze gemeenschappelijk hebben, dan is er een Noord Iers of Zuid Afrikaans proces mogelijk in hun streken voordat hun cultuur en godsdienst door iedereen volledig wordt genegeerd wegens de negatieve uitstraling die uitgaat van hun eeuwige conflict.
Ze hebben nogal wat uitdagingen. Ze moeten hun moraal en godsdiensten afstemmen op de bevindingen van de moderne wetenschap en de lange ervaring met domme wraakzuchtigheid. Daarnaast wacht hun de zware taak hun totaal gedegradeerde deel van de wereld te herstellen. Pogingen hiertoe vinden al plaats, maar leiden uitsluitend tot toevoeging van landbouw-areaal. Natuurherstel zou pas echt leiden tot een gezamelijke uitdaging. In plaats van domme muren een ondoordringbaar woud op de grens van Israel en de Westbank? Gevuld met gevaarlijke wilde dieren. Het is maar een ideetje. Oliegeld is er nog en wordt nu gestoken in wolkenkrabbers op locaties waar je 4 maanden per jaar niet naar buiten kan door de hitte. Het lijkt me dat investering in verkoeling, bos, bamboe een verstandiger pad is. En ja, die gemeenschappelijke Abramitische Universiteit die het monotheisme eens goed op de schop neemt. Dan wordt het Midden Oosten ondanks de slechte muziek, toch weer interessant, voor de rest van de wereld.
Het is zorgwekkend hoe weinig positieve interactie er is tussen het Midden Oosten en Europa. Muziek, niets, noem mij een Arabische of Israelische artiest. Goddank heeft Israel recent Hariri gebaard, maar naast hem ligt een grote leegte. Een leegte van onbekend maakt onbemind. Geen schrijvers, geen schilders, geen beeldhouwers, geen wetenschappers, geen ingenieurs. We gaan naar China voor efficiente werkers, naar India voor software ingenieurs, naar Afrika voor muziek, naar Zuid Amerika voor plezier en naar Noord Amerika voor militaire bijstand. Maar wat komt er naast olie uit het Midden Oosten?
Israel en Palestina hebben behalve dat ze hetzelfde land bewonen nog veel meer gemeen, ze spreken een taal met G klanken, vrij hard om aan te horen en moeilijk om te waarderen. Ze hebben een beperkte muziekcultuur, eigenlijk te saai om op te dansen en, door de rare talen, niet leuk om naar te luisteren. Het klimaat is er te koud of te warm, weinig aantrekkelijk om lang te verblijven en het landschap is, mede door of dankzij, 6000 jaar menselijke 'beschaving' omgetoverd in een afzichtelijke zandbak. Huidskleur, haar, oogkleur, lichaamsbouw en lengte, het is allemaal hetzelfde. Terwijl je in een willekeurig Afrikaans land korte, lange, breedneuzige, langneuzige mensen kunt tegen komen in 20 kleuren bruin tot zwart, of in Europa, mensen met haren of ogen in alle kleuren van de regenboog, beperkt het Midden Oosten zich tot 1 mensengroep, ondanks de geografische positie waarin iedereen langselkaar gelopen moet zijn. In uithoeken van het Midden Oosten, zoals Kurdistan, vinden we nog al die variaties door elkaar, met name in de vorm van oogkleuren. Maar de rest van het Midden Oosten is vreemd homogeen, wat het uiterlijk betrefd. Het beloofde land ontbeert aan geografische rariteiten. Ja er is het diepste punt op aarde, maar eigenlijk is de Danakil depressie veel leuker dan de Dode Zee. Hoge bergen zijn er niet, wel vlakbij in Libanon, maar ook daar is de landdegradatie zo ver gevorderd dat een bezoek eerder leidt tot depressie dan verwondering over de krachten van de aarde. Israel en Palestina zijn landen zonder moerassen, venen, donkere bossen, mangroven, gletsjers, kolkende rivieren en rare wilde dieren. Landen eigenlijk zonder toeristisch belang. Nu zul je Jeruzalem noemen of Massada en natuurlijk is ook Petra vlakbij. Wat ontbreekt aan die ruines is nu juist de continuiteit die je in Griekenland, Italie of India ervaart. De ruines staan daar, zonder relatie met het daar levende volk, de klaagmuur is weer hersteld, maar eigenlijk is dat een Disneyland.
Doordat het land, al 2000 jaar, door overweldigers is bestuurd, is iedere ruine verworden tot een propaganda element, in plaats van een misterieus geheim uit een ver verleden waarmee lokale mensen een natuurlijke binding voelen. Propaganda maakt van ruines blokken dom steen. Lelijk.
Behalve dit toch wat ongelukkige land hebben Israeliers en Palestijen natuurlijk ook gemeenschappelijke godsdienstige wortels. Daar ligt ook de voornaamste relatie met ons verre land. Ook onze cultuur is gekenmerkt door deze monotheitische God van Abraham. Er is al veel, te veel, geschreven over deze ietwat boosaardige oude opa. Feitelijk kunnen we na 2000 jaar monotheisme concluderen dat het geen religies oplevert die leiden tot prettig menselijk gedrag. Monotheisten zijn onverdraagzaam, vertellen elkaar toch wat saaie verhalen, totaal losgezongen van de wetenschappelijke kennis sinds Copernicus, en concentreren zich op vasten gevolgd door feesten, in plaats van het toch veel verstandiger, lichamelijk gesproken dan, feesten gevolgd door vasten. Het feit dat monotheisme in het Midden Oosten leidt tot conflicten, zelfs terreur en oorlog, vormt feitelijk het einde van deze vorm van godsdienst. Gelijk de Noord-Ierse troubles de doodsteek betekenden voor het protestantisme en het katholisisme, die laatste nog geholpen door priesterlijke onverkwikkelijkheden.
Als Isrealiers en Palestijnen, of Arabieren zoals de Israeliers beweren, zich nu eens gaan concentreren op wat ze gemeenschappelijk hebben, dan is er een Noord Iers of Zuid Afrikaans proces mogelijk in hun streken voordat hun cultuur en godsdienst door iedereen volledig wordt genegeerd wegens de negatieve uitstraling die uitgaat van hun eeuwige conflict.
Ze hebben nogal wat uitdagingen. Ze moeten hun moraal en godsdiensten afstemmen op de bevindingen van de moderne wetenschap en de lange ervaring met domme wraakzuchtigheid. Daarnaast wacht hun de zware taak hun totaal gedegradeerde deel van de wereld te herstellen. Pogingen hiertoe vinden al plaats, maar leiden uitsluitend tot toevoeging van landbouw-areaal. Natuurherstel zou pas echt leiden tot een gezamelijke uitdaging. In plaats van domme muren een ondoordringbaar woud op de grens van Israel en de Westbank? Gevuld met gevaarlijke wilde dieren. Het is maar een ideetje. Oliegeld is er nog en wordt nu gestoken in wolkenkrabbers op locaties waar je 4 maanden per jaar niet naar buiten kan door de hitte. Het lijkt me dat investering in verkoeling, bos, bamboe een verstandiger pad is. En ja, die gemeenschappelijke Abramitische Universiteit die het monotheisme eens goed op de schop neemt. Dan wordt het Midden Oosten ondanks de slechte muziek, toch weer interessant, voor de rest van de wereld.
Reacties
Een reactie posten