Met het tekenen van het akkoord voor de steunmaatregelen voor Corona heeft Nederland de ambitie getoond om invloed uit te oefenen op de financiële binnenlandse politiek van landen die de steunpakketten willen gebruiken. Dit is hoogst ongebruikelijk en kan natuurlijk ook tegen Nederlandse belangen worden gebruikt. Het ontmantelen van de Nederlandse brievenbusmaatschappijen staat hoog op de agenda van Zuid Europese regeringsleiders en reken maar dat de messen worden geslepen. Maar het grootste probleem van deze poging tot bemoeienis is de oppervlakkigheid waarmee Nederlanders denken te kunnen beoordelen wat goed zou zijn als financiële politiek in zuidelijke landen.
Want behalve dat het een stuk zonniger is in Zuid Europa zijn nog meer verschillen te onderkennen. Zo is de lage economische groei of zelfs krimp vooral te verklaren uit het feit dat Zuid Europa krimpt in bevolkingsomvang, dit leidt tot een verregaande vergrijzing, versterkt door emigratie van goed opgeleiden en een economie veelal gebaseerd op extractie en niet op het creëren van toegevoegde waarde. De lage vruchtbaarheid van Zuid Europeanen ving aan in de jaren zestig, de norm was een eenkind gezin; dure scholing, geen kinderbijslag en een verder gevorderde emancipatie was de reden om de omvang van een gezin te beperken. Als Italië de bevolkingsgroei van Nederland had aangehouden dan waren er nu 100 miljoen Italianen, zeker een groeimarkt. De zogenaamde bambicioni, of moederskindjes, erven als ze getrouwd zijn, twee ouderlijke huizen en kunnen daarmee een redelijk leven leiden zonder hard te werken. Geen regeringsbeleid dat daar wat aan kan doen. Hef je meer belasting op ontroerend goed, Monti probeerde het even, dan tref je iedereen en dat lukt je dus nooit in een democratie. De vergrijzing leidt er toe dat een grote groep Italianen weinig consumeert, ze leven goed, meestal van een laag pensioen en hebben geen materiële behoeften. Zolang de Fiat Punto het blijft doen is er niets aan de hand. Ook hier geen consumerende mensen die de economie wel even aanzwengelen. Ernstiger is het verlies van jonge hoogopgeleiden, die zorgen voor de booming cities in Noord Europa zoals Kopenhagen, München, Berlijn en Eindhoven. Ze zijn opgeleid op kosten van de Italiaanse belastingbetaler, maar betalen belasting in Denemarken, Duitsland en Nederland. Economisch een dubbel verlies voor Italië wat gecompenseerd dient te worden. Brace for impact Nederland!
De andere hardnekkige fabel is dat in Italië geen belasting wordt geheven. Onzin. Het land kent al sinds de jaren zestig rekeningrijden. Nog zo’n hervorming die van Nederland en Duitsland geeist gaat worden als ze zich gaan bemoeien met Italiaanse financiën. Omdat in Italië meer wordt zwart gewerkt heeft de staat zich geperfectioneerd in het belasten van allerlei zaken waar je niet om heen kunt. Overdachtsbelasting, renovaties, BTW tarieven, alles is anders met meestal tarieven veel hoger dan in Noord Europa.
De laatste fabel die we kunnen ontkrachten is het idee dat Italianen vroeg met pensioen gaan. Zware semi overheidsbanen zoals in de verpleging, vuilophaling en niet te vergeten het onderwijs, kennen pensioenen toe op basis van gewerkte arbeidsjaren. Als je vroeg begint met werken kan je met 60 jaar met pensioen. Echter, dit zijn laagbetaalde banen en als je het gewerkte jaren privilege afbouwt zal je de salarissen omhoog moeten gooien om het werk aantrekkelijk te houden. Het is uiteindelijk een evenwicht dat werkt in de Italiaanse context en qua arbeidsrecht kan je zo een privilege alleen langzaam afbouwen. Over 40 jaar zien we de eerste resultaten van die Ruttiaanse hervorming, die volgens mij niets oplevert aan de Italiaanse schatkist want je moet die hogere salarissen gelijk gaan betalen. Overigens zijn de inkomsten van die pensioenen lager dan de Nederlandse bijstand, je kunt dus alleen na 40 jaar werken met pensioen als je samenwoont met familieleden en het huis afbetaald is. Ben je gescheiden dan is het sappelen, aangevuld met een extra baantje, veelal als schoonmaker. Echt iets om jaloers op te zijn.
De achterliggende reden van de stagnatie is dus de bevolkingskrimp en daar is weinig aan te doen behalve een omgekeerde migratie zoals Portugal en Cyprus doen met het aantrekken van pensionado’s via belastingsvrijstelling. Of dat nu een wereld is die we willen moeten we ons wel afvragen. Maken we ons eigen Florida? Als we de markt het werk laten doen zal dat ongetwijfeld gebeuren, steeds duurdere en groeiende bevolkingskernen in het Noorden en een vergrijzende verarmde periferie. In het klein zien we het proces in Nederland in Zeeland, Groningen en delen van Limburg. Als het centrum denkt dat de periferie arm is door eigen schuld, zal ze het proces alleen maar versterken. Een centrum zuigt per definitie de periferie leeg in een open markt economie die neigt naar efficiency. Als we dat niet willen corrigeren dan bouwen we Babylon.
Reacties
Een reactie posten