With the fire still raging we can see the discussion on the cause already flaming with the same intensity. This is strange. Normally after a disaster we sympathise with the dead, the people who lost loved ones and those who lost houses and other property. The last three years we start to omit this habit, and even when the disaster is striking discussions on the cause, the effectiveness of the authorities engulf our moment of mourning and empathy. This is wrong, simply because the cause of a disaster is almost always compound and complex and in the emergency phase we need all our focus on the emergency, working on who and what can be saved. Firemen were discredited while risking their lives, mayors held accountable for not interrupting foreign trips and the sexual preferences of professionals put in the open as if is relevant for their functioning. The reason for this simultaneous raging of anger with the disaster can be attributed to social media, but then, also three years ago, soci...
Dammen is een leuk spelletje, maar het is verworden tot een nieuw argument in een cultuurstrijd tussen links en rechts of wat daarvan over is. Ik heb het helaas niet over het spelletje, het gaat om constructies die water tegenhouden. Nu zijn er vele typen dammen, en de discussie gaat vooral over Dammen die zich in kleine rivieren in het middelgebergte bevinden. Grote tot de verbeelding sprekende dammen, dammen tegen zeewater, die maken geen deel uit van de nieuwe cultuurstrijd. Het zijn natuurlijk wel deze grote dammen die zoden aan de dijk zetten, oftewel water leveren in droge tijden en waterkracht in natte tijden. Maar veel kleine dammen kunnen wel degelijk ook wat waterkracht leveren, beperkte irrigatie mogelijk maken en de afvoer reguleren totdat ze vol zijn. Het nadeel van alle dammen, groot of klein, is dat ze de migratie van vissen stoppen en de natuurlijke sedimentatie van zand, silt en klei afremmen of zelfs stoppen. De migratie van vissen kan worden verholpen met zogenaamde ...