Doorgaan naar hoofdcontent

Jonge jongens

 

Doorgeslagen corpsballen, hangjongeren bij het park, opgeschoten jongeren na een avondje uit, een voetbalwedstrijd of zelfs na moskee- of kerkbezoek, ze hebben allemaal een ding gemeen. Een berg hormonen waar ze nog geen raad mee weten. In die omstandigheden is iedere vrouw of ook zichtbaar zwakkere man een potentieel doelwit. Van hoon, uitdaging of geweld, seksueel of ‘gewoon’ een pak slaag. Het gaat vaak mis in groepsgedrag, maar ook alleen, juist bij een gevoel van uitsluiting van de groep. Er zijn een paar mechanismen die dit doorslaan mogelijk maken of in check houden. De belangrijkste rem is schaamte voor het eigen gedrag. Schaamte om later bij je ouders op te moeten biechten dat je iets verkeerd hebt gedaan. Schaamte werkt dus in functie van bij wie je je moet schamen. Als de ouders in een andere stad wonen, zoals bij studenten, of in een ander land zoals bij asielzoekers, of dood zijn door oorlog, dan werkt de schaamte-rem niet of slecht. De jonge man kan zijn hormonen vrij spel geven want er volgt geen consequentie bij mensen die hij respecteert. De tweede rem op ongeremd gedrag is het vooruitzicht van geweld. Een pak slaag bij thuiskomst, maar ook voor straf een weekend thuis moeten blijven is beslist een motivatie voor prettig, wellicht schijnheilig, maar beter dat dan …, gedrag. Zichtbare aanwezigheid van politie, camera’s vallen uiteindelijk ook in die categorie, ik gedraag me want de consequentie van mijn hormonengedoe zijn te vervelend.

Opvoeding, waarin jongens wordt opgedragen hun ontwakende fysieke kracht te gebruiken voor bescherming in plaats van aanval, vormt een derde rem op ongewenst gedrag. Maar in een groep kan ook de best opgevoede jongen niet meer weten hoe het groepsgedrag te corrigeren zonder zelf consequenties, zoals uitsluiting, te ondervinden. In die zin, vormt de groep, een snelle leerschool, waar een toevallig langsfietsend meisje terecht geen boodschap aan zou moeten hebben.

Als vrouwen de nacht terug willen (..), dan zullen we allemaal moeten investeren in vaderschap. Strenge vaders kunnen pubers begeleiden tot hun man-zijn. Vooral door zelf een gerespecteerd voorbeeld te zijn, maar ook in staat om met fysiek overwicht gedrag te corrigeren. Asielzoekers onder de 30 kunnen zo een vader toegewezen krijgen en jongens die vanwege domme pech, een vader missen, met een moeder die de rol niet weet in te vullen, zouden ook zo een man toegewezen kunnen krijgen. Waar het om gaat is dat er een voorbeeld man rondloopt die de jongen kent, respecteert en ook fysiek zijn meerdere is. Jongens zonder zo een man in hun omgeving lopen het risico los te slaan en te leren ten koste van anderen. En dat willen we niet en uiteindelijk wilden die jongens dat ook niet.

Rest ons nog de geschikte vaderfiguren te vinden en te motiveren. Laat het debat daar over gaan.

Labels:
Locatie: Linnaeusstraat 107, 1093 EL Amsterdam, Nederland

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Evolution and speed

  Before the industrial and hygienic revolution, a woman gave birth to up to eight children. She started from an age like 16 years to up to 35 years. This high birth rate did not result in a significant population increase though. It took 2000 years to double the population. This implies that most babies and toddlers died before reaching puberty. Thus giving a significant evolutionary pressure to favour those who would not die from child deceases, poor hygiene and low quality food. Mathematically this implies that every 25 years a new generation evolved slightly better adapted to some specific traits making the chance of surviving young age greater. In hundred years, we have thus four generations, leading to 32 attempts resulting in eight lives. In 2000 years, the numbers become more impressive: 640 attempts leading to 160 adult lives. From the Roman era to now, you had 640 relatives out of which only 160 made it to you. The ancestry is however even vaguer. Here binary multiplicati...
Een reactie posten
Meer lezen

Responsibility

Imagine two brothers, one a small boy and the other almost a full grown man. If parents send these kids to school they expect the oldest brother to protect the younger one, even without explicitly mentioning this. Strength implies responsibility, even if the older brother lives through some frustrations due to a failed exam, a girl who rejected his advances or a lost football match. Frustrations in life do not free one from responsibility, and the protection of the younger brother must be given at all moments and everywhere along the route to adulthood of the kid. When countries are more populous, have more resources or are geographically easier to defend, the analogy remains valid. The USA, lying on a separate continent, with apart from Cuba, only allied neighbours, having tons of resources and an energetic young immigrant based population can be seen as a young adult. Ukraine on the other hand, was given statehood, only 25 years ago, has many resources, but is geographically a not ...
Een reactie posten
Meer lezen

California

With the fire still raging we can see the discussion on the cause already flaming with the same intensity. This is strange. Normally after a disaster we sympathise with the dead, the people who lost loved ones and those who lost houses and other property. The last three years we start to omit this habit, and even when the disaster is striking discussions on the cause, the effectiveness of the authorities engulf our moment of mourning and empathy. This is wrong, simply because the cause of a disaster is almost always compound and complex and in the emergency phase we need all our focus on the emergency, working on who and what can be saved. Firemen were discredited while risking their lives, mayors held accountable for not interrupting foreign trips and the sexual preferences of professionals put in the open as if is relevant for their functioning. The reason for this simultaneous raging of anger with the disaster can be attributed to social media, but then, also three years ago, soci...
Een reactie posten
Meer lezen